Ik hou ervan om mijn lijf lief te hebben.
Hoe logisch is dit verlangen
Wat schrijnend dat het zo weinig is gebeurd.
En wat goed dat ik het mezelf heb geleerd.
Geperfectioneerde overlevingsmechanismen
Dat ik ooit beroofd ben van lijf en leden, een seksueel object was en als antwoord daarop mijn lichaam weggaf, verkocht en uiteindelijk van anderen nam, omdat nemen me beter leek dan genomen worden….
Dat ik beroepsmilitair en sportinstructeur was, mijn overlevingsmechanisme perfectioneerde. Om vervolgens mijn lijf af te rossen tijdens te veel koude shit, thaiboksen, survivalrun wedstrijden en andere grensoverschrijdende shizzle…
Het lijken vorige levens.
Ik was er goed in, dat dan wel.
En het had een functie.
Sporten, stoer doen en hoerensloeren, het draagt de schijn van lichaamsbewustzijn in zich. Geen hond die het opviel dat mijn sexyniss, kracht, uithoudingsvermogen en prestaties, slechts geslaagde compensatie was.
Des te grensoverschrijdender des te beter
Hoger, harder, gekker, sneller, meer. Aangemoedigd vanuit een door buitenkant verblinde samenleving, verslond ik. Anderen en uiteindelijk mezelf.
Hoe grensoverschrijdender, spectaculairder en pijnlijker, des te beter.
Pijn met pijn bestrijden noem ik het. Het hield zorgvuldig weg bij wat werkelijk gevoeld wilde worden. Wie kent het niet. Ieder zo op zijn eigen unieke manier.
Het werkt ook zo verdomde goed. Voor zolang het werkt.
In mijn boek schrijf ik:
‘’Op dat punt voelde ik ook beter wat ik mezelf als volwassene allemaal had aangedaan. Al die zelfdestructie, jaar in, jaar uit. Blijkbaar was mezelf pijn doen dragelijker dan de pijn die eronder lag. Het gevoelsbesef van pijn met pijn bestrijden, kwam rauw op mijn dak. Het was een dubbel rouwproces.’’
De weg naar zachtheid is allerminst zacht
Inmiddels verbind ik me graag echt met mijn lijf. Vind ik het niet meer verontrustend eng, maar juist heerlijk fijn om haar te bewonen. Ik hoef haar geen pijn meer te doen om maar iets te voelen of juist niets.
Steeds meer beweeg ik vanuit zachtheid. De weg daar naartoe was allerminst zacht. Zo werkt dat, zodra je stopt met wat je doet komt bovendrijven waarom je het deed.
‘De plek van de verwonding is de plek van de heling’ klinkt mooi in theorie. Maar de praktijk brengt je eerst in een slagveld, alvorens het eerste vruchtbare kiempje opdoemt. Compensatie, het is maar goed dat ik het vermogen had toen het nodig was.
Maar nu niet meer…
Door overwinning verworven liefde
Fijn in mijn lijf dus. In tijden van flow gaat dit steeds meer vanzelf. In tijden van drukte en stress vraagt ze extra aandacht. Of zoals een wijs man zei: mediteer tien minuten per dag. En als je geen tijd hebt twintig. Ik zeg: maak er maar een uur van.
Onlangs verbleef ik in een beste shocktoestand en het herstelproces daarvan. Kut ja. Maar wat is het dan fijn om te ervaren dat ik kan terugvallen op vertrouwen in mijn lijf. Dat mijn lichaam inmiddels precies aangeeft wat nodig is om na stress en shock uiteindelijk weer mezelf te kunnen bewonen.
Wie had dat ooit gedacht na al dat compenserende stoere hoerensloeren? Dat ik in staat ben mezelf dit toe te staan en geïntegreerd is in mijn leven is geen vanzelfsprekendheid of luxe. Dit is door overwinning verworven liefde voor lijf en leden!
Pijn met pijn bestrijden werd pijn met fijn bestrijden. Een verschil van dag en nacht. En toch ook weer niet. Het vraagt dezelfde kwaliteiten, je stuurt ze slechts een andere richting op. Omdat pijn en fijn zich beiden in ons bevinden valt er ook niets te bestrijden, slechts te vinden.
De keuze is reuze tool box
Graag deel ik mijn ‘de keuze is reuze tool box’ met jullie. Wie weet inspireert het jou op weg naar fijn voor jou(w) (lijf)…
✨️ Yin yoga leert mij luisteren naar mijn lichaam zonder ambitie en ontspanning in de spanning te vinden.
✨️ TRE leert mij mijn lichaam op fascinerende wijze te vertrouwen dat ze aangeeft wanneer en hoe ze wil ontladen.
✨️ Vallei laat mij mijn innerlijk landschap ontdekken en leert mij seksuele veiligheid, gezondheid en vrijheid ervaren in mezelf.
✨️ Hardlopen, vooral niet te lang, leert me dat een frisse neus halen en lekker wakker worden goed genoeg is.
✨️ Mediteren leert me een milde toeschouwer van mezelf te zijn. Juist als het me niet bevalt wat ik op dat moment aanschouw.
✨️ Schrijven leert me verwerken, spreken en verbinden met mezelf en terugkeren naar mijn bron.
✨️ Vinyasa yoga leert me beweging en ademhaling te integreren.
✨️ Dansen leert me dat vrijheid verborgen ligt in mezelf. Dat het stress verminderd is mooi meegenomen.
✨️ Ademen leert me dat ik altijd direct in het hier en nu kan zijn en activeert mijn zelfhelend vermogen.
✨️ Krachttraining met eigen lichaamsgewicht, leert me kracht in de juiste dosis toe te staan.
✨️ Zingen, leert mij mijn stem meer kracht en reikwijdte te geven en draagt bij aan het opheffen van mijn keelblokkades.
✨️ Masseren leert me ontvangen en me over te geven aan een ander.
✨️ Aanraking leert mij mijn genot ontdekken en aan te nemen zonder dat ik hoef terug te geven. Of andersom.
✨️ Vrijen leert mij dat ik grenzen kan opheffen, maar nog steeds in staat ben te verbinden met mezelf.
✨️ Fotograferen leert me aanwezig zijn en de tijd te vergeten. Maar misschien nog belangrijker: het leert me wat klein is groot te maken en wat groot is klein.
✨️ Spelen leert me alles. Spelen is helen. Nergens ben ik zo dichtbij mezelf als wanneer ik speel.
Evi ❤️
