Al ruim tien jaar kijk, luister en lees ik geen mainstream media meer. Mijn zintuigen zijn me dankbaar. Maar ooit vroeg iemand mij na het horen van mijn mainstream media-arme leven; ‘Heb je dan geen interesse in je medemens?
‘Jawel, dat heb ik juist wel!’
Grensoverschrijding met stip op 1
Ondanks dat ik van deze mainstream media-arme-rijkdom de vruchten pluk, kan ik via mainstream sociale media niet voorkomen dat boodschappen doorsijpelen en tot me komen. Sommige boodschappen laten zich ook niet negeren.
Ik pik er eentje uit: (seksuele) grensoverschrijding. Met grote voorsprong staat zij met stip op nummer 1.
Ik heb er al meer over geschreven, maar mijn pen is blijkbaar nog niet klaar. Het risico dat ik victim-blaming-strijders op mijn dak krijg, neem ik voor lief. Het daarover hebbende, in mijn ogen is dit een troef die veel te gemakkelijk ingezet wordt. Het is wederom zo’n flinterdunne lijn waar we allemaal veel te graag aan die ene comfortabele kant vertoeven: de goede.
Alsof het überhaupt bestaat.
In stand houden wat we niet meer willen
Wanneer is iets terecht victim-blaming te noemen? En wanneer houden we er precies datgene mee in stand, wat we niet meer willen? Slechts vanuit mijn eigen perspectief schijn ik er wat licht op.
Grensoverschrijding tussen volwassenen. Ik durf wel te zeggen dat het in vijfenzeventig procent van de gevallen – dit is nog een lage schatting – onmogelijk is!
Waarom?
De meeste volwassen mensen ervaren hun grenzen helemaal niet. Best gek toch om iets dan grensoverschrijding te noemen. Het woord impliceert namelijk dat er een grens overschreden wordt. Maar dat kan slechts plaatsvinden als er – om te beginnen – contact mee wordt gemaakt.
Als mens hebben we binnen (psychisch emotionele) en buiten (lichamelijke) grenzen. Wanneer mensen werkelijk met deze grenzen in contact zouden staan, kon meer dan de helft van alle coaches en therapeuten ander werk zoeken – dit is wederom een lage schatting.
Aanpassing en conformisme zijn de norm
Weinig mensen hebben gezonde agressie en eigen grenzen ontwikkelt. Voordat de meeste mensen hun ogen openen, heeft men al gevoeld dat ze de on-vervullingen van de eigen ouders dienen te vervullen. Kinderen springen vanuit overleving in deze leegte van hun ouders.
Het zijn de eigen ouders die zelf geen grenzen ervaren en – vaak onbedoeld – dagelijks de grenzen van hun kroost overschrijden. Ze brengen hen naar een school waar vervolgens hetzelfde gebeurt. En dat alles vindt plaats in een samenleving waarin we dit normaliseren. Erger nog, stimuleren.
Aanpassing en conformisme zijn de norm. Verpakt in liefde, waardoor men blind is voor de vileine onderhuidse transitie die iedere dag voor ons neus in interacties plaatsvindt. De realiteit; nog voordat je kunt lopen, wandel je onbegrensd andermans-land binnen. Of bescherm jezelf daartegen en maak jezelf wijs dat je anderen niet nodig hebt.
En in deze onderontwikkelde toestand ontmoeten we elkaar.
Of de dader-slachtoffer-discussie slechts een afleiding van iets anders is, weet ik niet. Of de schuld-discussie die daarmee opgevoerd wordt misdadig of naïef is, durf ik ook niet te zeggen. Wat ik wel denk, is dat het de verkeerde discussie is.
Ik ontmoet heel veel mensen die zoekende zijn en worstelen met contact, relaties, intimiteit en seksualiteit. Weinig mensen worden als kind erkend als seksueel wezen. De psychoseksuele onderontwikkeling van de ouders vallen als een slagschaduw over de psychoseksuele ontwikkeling van het kind. Enerzijds wordt de psychoseksuele ontwikkeling begrenst, anderzijds worden alle psychoseksuele grenzen overschreden met eigen on-vervullingen en imprints van ouders.
Hoe verwarrend is dit als jong mensenkind in ontwikkeling?
Symptoom beredenering ten top
Intimiteit betekent: de behoefte tot het laten aanraken van jouw eigen grenzen (binnen en buiten) en de behoefte tot het aanraken van de grenzen van de ander. Hoe moeilijk – eigenlijk onmogelijk – is intimiteitsbeleving zonder grenscontact? Hoe logisch is het dat we in elkaars domein roeren als we geen contact maken met wat we werkelijk voelen? Zolang we dit niet voelen – en durven of willen uitspreken – is het wachten tot het te laat is.
Om het dan gemakshalve grensoverschrijding te noemen, is in mijn ogen symptoom beredenering ten top.
Men zegt wel eens dat we grensoverschrijding niet doorhebben omdat onze samenleving ermee doordrenkt is. Maar wat doet zicht hebben op de gevolgen aan de oorzaak? De schuldvraag is in negen van de tien gevallen misplaatst, want ook deze doet helemaal niets. Niet voor een individu, niet voor de dynamiek tussen twee mensen, niet voor een groep, niet voor een samenleving.
Welke vraag dan wel?
Mijn vraag zou zijn; Wie neemt welke verantwoordelijkheid? Ik geef een voorbeeld van mezelf: het toonbeeld van iemand zonder grenzen. (Ooit!) Als jong mensenkind ben ik in de gaten van mijn ouders – en andere volwassenen – getrokken én gesprongen. Vanuit de wet bekeken zou schuld in sommige situaties uit mijn kindertijd wel gepast zijn. Maar helaas doet de wet weinig voor het herstel met mijn grenzen (en wensen).
Schuld en verantwoordelijkheid uitzuiveren
Sterker nog, de schuldvraag houd dit in veel gevallen in stand. Schuldgevoel net zo. Alle variaties zijn mogelijk: Je geeft jezelf de schuld; anderen; of beiden; je strijd over de schuldvraag; eist erkenning op; of je blijft baden in je eigen schuld.
Dit kunnen we een leven lang doen. Maar het houdt ons weg bij waar energie eigenlijk heen wil; Ons zelfhelend vermogen.
Pas toen ik schuld en verantwoordelijkheid uitzuiverde, verdween er veel schuld. Zowel naar mezelf als naar anderen. Verantwoordelijkheid bleef over. Waardoor ik slechts die van mezelf hoefde op te rapen.
Ik leerde verantwoordelijkheid nemen voor het repareren van mijn ‘opengebroken deur.’ Ik zag hoe iedereen gewoon bij mij naar binnen kon wandelen omdat mijn deur wagenwijd open stond. Met een bordje ernaast met de tekst erop: ‘Welkom, kom binnen!’ Ook zag ik dat ik ongevraagd bij anderen – in hun opengebroken deur – naar binnen wandelde.
Met het nemen van mijn mijn eigen verantwoordelijkheid, lukte het me ook gemakkelijker anderen verantwoordelijk te houden voor hun eigen deur. Ik had verdomme geen wet nodig, of een schuldige. Maar een timmerman. Eentje die mij uit ging leggen hoe ik mijn eigen fucking deur kon repareren.
Hoe neem je verantwoordelijkheid voor je eigen domein en voorkom je dat je in die van een ander zit te roeren?
Hoe een nee een ja kan worden
Aanraking! Leer aanraken en aangeraakt worden. Op jouw binnen én buiten grenzen.
Allereerst om te leren dat je een nee hebt, een ja, en alles wat daar aan rijkdom tussenin zit; hoe een nee voelt en hoe je deze uitspreekt; leer in contact komen met de discrepantie tussen wat je ervaart en wat je toont; hoe je een nee ervaart als je deze van een ander krijgt; hoe een nee een ja kan worden, en een ja ook weer een nee; leer hoe het voelt als de één een nee voelt en de ander een ja.
Maar bovenal, ontdek dat als je werkelijk in contact komt met jouw grenzen, dat je veilig wordt voor jezelf en anderen. Omdat je altijd, iedere seconde steeds weer opnieuw, een keuze hebt.
Voordat je daar uitkomt; leer kijken naar jezelf. Leer herkennen wat jij doet als jij jouw grenzen (en wensen) niet voelt en uitspreekt: verdoven, masker opzetten, uit contact gaan, verdragen, geven om te krijgen, smeken, afreageren, pleasen, onderhandelen, chanteren, relativeren, vluchten, verwijten,(weg)mediteren, afdwingen, hints geven, negeren, seks geven of opeisen, afleiding zoeken, ruzie maken, andere behoeftes vervullen.
En nog zoveel meer.
De lijst is oneindig.
Kijk met eerlijke ogen naar jezelf, er is zoveel te leren. En er zijn hele goede timmermannen en vrouwen op dit gebied.
Leer zien hoe jouw gedrag anders is dan die van een ander, maar vaak om dezelfde reden: fluïde grenzen. Durf te ontdekken dat jij zelf onderdeel van een probleem bent. En zolang je de schuld bij jezelf of de ander legt, dit voorkomt dat je verantwoordelijkheid kunt nemen. Zodat wat je ten diepste niet wil, zich nog langer kan blijven herhalen.
Evi ♥️
‘Je kunt er niets aan doen, maar bent de enige die er iets aan kan doen.’
Zoek een timmerman
Wil je hier meer over leren? Zoek een timmerman? Maar pas op voor degene die er niet voor uit komen dat het bij hen thuis ook wel eens schreef hangt. En kijk uit voor een timmerman die jouw deur naar zijn wensen wil repareren? Zoek iemand die jou laat zien hoe je het zelf kan doen. Maar het meest belangrijke; Eentje die erin gelooft dat JIJ dit kan.
In al mijn diensten zit het thema grenzen verweven. Waaronder de workshops de stoelen van agressie en de contactcirkel. Een verdiepende workshop over aanraking komt later dit jaar in mijn programma. Deze korte workshops zijn mooi om kennis op te halen, maar individuele sessies brengen je net wat meer timmerwerk.
Ook organiseren we een theaterevent DE RODE LOPER, waar we licht schijnen op de herhaling van misbruik in levens. Iets waarover we slechts zelf verantwoordelijkheid kunnen nemen, willen we dit veranderen.
En een intensieve coachingsreis – The last frontier – in Namibië. Een avontuurlijke twaalfdaagse reis vol grensverkenning.
”Vrijheid bestaat in het erkennen van grenzen” -Krishnamurti
