Lezers van ‘Vertel… wat wil je niet vertellen?’ vertellen…
Mensen delen en geraaktheid wordt uitgewisseld in schrijfsels.
Dan ineens, krijg ik een boek binnen.
De flinterdunne lijn tussen schrijvers en lezers. Ik hou ervan…
Evi, wat een prachtig boek!
”Ik lees graag. En ik lees veel. Lezen is voor mij ook een stukje van mijn werken aan herstel. Soms is dat een filosofieboek, of een boek over levenskunst, of over psychologie, therapie, ervaringsverhalen, zelfhulpboeken, ik lees en denk erover na en lees weer verder. Soms een hele tijd niet, en dan kom ik een boek tegen waar ik nieuwsgierig van word en dan pakt het me weer. En niet dat ik nou zo’n bijzondere lezer ben, maar wel een kritische en een verwende lezer. Ik vind niet alle boeken de moeite waard. En vaak stop ik dan met lezen, mieter ik het boek weg, en doe ik weer een hele tijd geen ene fuck.
Toen ik zag dat je boek klaar was waar je 14 jaar aan hebt gewerkt, werd ik weer eens nieuwsgierig. Nooit eerder heb ik een boek gelezen wat geschreven is door iemand die ik al ergens van kende, dus dat vond ik ook wel bijzonder. Daarom vind ik het ook leuk om even te gaan zitten voor een reactie. Nu kan het.
Welnu, wat ik als eerste graag wil zeggen is: dankjewel! Ik heb genoten van het lezen en ik ben onder de indruk en geïnspireerd. Ik heb je reis via het boek een beetje mogen volgen en dat maakt indruk. Alleen dat al was prachtig geweest. Maar er gebeurt meer. Ik ben aan het denken gezet en gemotiveerd geraakt voor een volgende stap in mijn eigen reis.
De manier waarop je het hebt opgeschreven leest heel erg prettig. Bijna als een soort ‘schelmenroman’. Het leest als een spannend avonturenboek, ondanks de zeer beladen ontwikkeling, of worsteling die je inzichtelijk maakt. Heel subtiel zit er wat relativerende humor in verwerkt in de cursief gedrukte gedachten die je soms toevoegde. Perfect gedoseerd, voor mijn smaak. Je gooit de boel wagenwijd open. Wat een verademing.
Ik ken niet veel boeken die eigen (herstel)ervaringen beschrijven die zo open en eerlijk geschreven zijn. Je doet wonderlijke dingen en je blijft ontzettend bescheiden. Ook al zo prachtig. En het is prachtig doordacht. Als ik na een hoofdstuk weer een titelpagina omsloeg dan zag ik ‘m weer lopen, de lijn. Die slingerende lijn. Dat is vast die lijn tussen slachtoffer- en daderschap. Die komt even zonder woorden nog even langs slingeren als een reminder. Bijna meteen dacht ik dan, ja, we hebben allemaal zo’n lijn. Ik vind het geniaal.
Het is me nooit zo duidelijk geschetst, hoe de dramatische gevolgen van misbruik er uit kunnen zien. Je maakt het voelbaar. Heel soms beschreef je dingen die mij bekend voorkomen. Ik had er eerder geen idee van, sommige dingen hebben we gemeen. Drank, drugs, snel leven, destructief leven. En zo’n borderline diagnose bijvoorbeeld ook. Ik voel me altijd extra verbonden met mensen als ik weet dat zij ook die diagnose ooit hebben gekregen. Er is iets wat ons allemaal daarin bindt: de vooroordelen en het stigma. Verder kan iedereen in die verzamelbak overal in verschillen, de vooroordelen die aan dat b-woord kleven zijn vaak dezelfde. Een lange intensieve klinische therapie, ook zoiets. Wonderlijke plekken met wonderlijke (afscheids)rituelen. Dat voelt fijn, lezen hoe iemand iets vergelijkbaars kan beleven. Maar dat zijn maar een paar dingen, jouw worsteling, of reis, of ontwikkeling, of leven is ook zo totaal anders. Dat is denk ik ook het fijne geweest van het lezen van je boek. Van herkenning, naar verbazing, naar verwondering, naar ontzag. En jij blijft gewoon bescheiden vertellen. Ik vind het meesterlijk!
En dan herken ik mezelf in het boek als een van die collega’s die het niet aandurven om met cliënten over seksualiteit echt in gesprek te gaan. Een collega in de weerstand. En ik herinner me hoe je een training kwam geven, waar ik destijds werkte. En hoe we later tegenover elkaar zaten om iets uit te praten. Ik kan het me niet meer helemaal herinneren hoe ons gesprek tot stand was gekomen en daarna verder verliep. Volgens mij was er wat miscommunicatie van derden en vervolgens nog teveel angst bij mij om echt open in gesprek met je te gaan.
Nu ik je boek heb gelezen denk ik er weer aan terug. En dan denk ik, wat jammer. Ik zie nu in hoe je toen iets probeerde neer te zetten. Ik was toen alleen maar bezig met mezelf. Bang voor kritiek, of zo. In ieder geval bang. For what it’s worth: Na het lezen van je boek valt het muntje uiteindelijk toch. Nou ja, er valt een muntje. Misschien zijn er nog meer muntjes nodig.
Uiteindelijk is de cirkel rond, zo las ik. Ik zag in elk hoofdstuk uiteindelijk ronde cirkels, maar hoe de grote cirkel het hele boek afsluit, dat raakt. Ik sloeg het boek dicht en voelde bijna de echo ervan. Hartverscheurend. IJzersterk. En dat brengt me tot het laatste wat ik nog wil zeggen: Nogmaals, dankjewel! Ik kijk weer een stukje nieuwer tegen de wereld aan. Ik neem hopelijk een beetje wijsheid van je mee.”
Wil je meer lezen van anderen?
Of dit boek bestellen?
Dat kan HIER
Evi ❤
