Die ene bewuste zomer was er iets anders dan alle andere zomers. Het universum dwong mij mezelf nog meer onder ogen te komen, op een manier wat zowel mijn grootste shock als grootste doorbraak in mijn leven bleek te worden. De wereld deed die bewuste zomer niets anders dan andere zomers, ikzelf keek anders de wereld in. Of werd ik mij na veertig jaar voor het eerst bewust van de bril waardoor ik keek? Het was een bril die ik het liefst kapot in de hoek had gesmeten en plat getrapt tot er niets meer van over was. Maar wegkijken was niet langer een optie.
Terwijl Nederland half naakt rondliep over de verhitte straten, viel mij iets op. Niet in één keer. Heel langzaam drongen mijn eigen blikken door in mijn bewustzijn: Ik keek naar jonge meisjes. Niet zomaar kijken. Nee, ik staarde naar ze en bekeek ze van top tot teen. Het waren meisjes van tussen de twee en tien jaar oud. Als ik keek, keek ik naar bepaalde lichaamsdelen en rondingen en dacht; ‘ik snap wel dat mannen dat aantrekkelijk vinden.’
What the fuck! Ik was in shock.
‘Dit denk ik niet echt!’
Mijn eerste reactie was: ‘Dit mag niet, dit kan niet. En niemand mag dit weten.’
Uiteindelijk nam ik deze hobbel. Noem het maar een berg. De Mount Everest of zo.
‘Heb jij dat ook?’ Ik vroeg het aan mijn man alsof ik wilde ontdekken dat het niet vreemd was wat ik dacht. En ik legde hem uit wat ik had ontdekt.
‘Nee, dat heb ik niet.’
Shit. Wat nu?
Nog een enkeling vertrouwde ik deze nieuwe ontdekking toe.
Kut, niemand keek door diezelfde bril.
‘Nou ja ik zie wel dat puber meisjes er soms als volgroeide vrouwen uitzien en aantrekkelijk voor het volwassen oog kunnen zijn,’ suste een enkeling mijn gedachten.
Maar dat was niet de bril waardoor ik keek.
Verdomme wat is dit nu weer? Ik word niet echt opgewonden van meisjes. Ik val niet eens op vrouwen! Toch?
Waarom word er op die manier naar toe getrokken?
Tering ik kijk naar twee jarige meisjes hun rondingen.
Wat is dit? Ben ik een pedofiel?
Ik besprak het in mijn opleiding Traumaseksuologie. Dé veilige haven waar dit mocht landen en waar ik hoopte antwoorden te krijgen op deze ontdekking die ik liever niet had gedaan.
Dat kreeg ik: ‘In kinderen ligt je verloren onschuld, het is de zoektocht naar het verloren kind in jezelf. Je zoekt in de ander waar je jezelf verloren bent.’
‘Ik zoek mezelf dus in kinderen? Is dat het?’ Vertwijfeld en beschaamd keek ik mijn klas rond.
‘Maar soms kan ik juist niet naar kinderen kijken, dan walg ik ervan en haat ik ze. Ook weer hele jonge kinderen. Wat is dat dan?’
‘Dan kan je nog niet naar jezelf kijken. Het is de andere kant van dezelfde medaille. Zowel de aantrekking als de afstoting, is de zoektocht naar jezelf.’
Ik kon weer ademen.
Mijn gedachten waren minder schokkend dan ik dacht. Verdomd logisch eigenlijk, want het moment van seksueel misbruik val je seksueel ineen met de dader en verdwijn je zelf. Dit was één van de vele scènes in mijn leven waarin ik onbewust vroeg: ‘Geef mij mezelf weer terug!’
Of mooier gezegd: De plek waar ik ooit van huis was gegaan, daar wilde ik naar terug.
‘Ontdek maar tot welke kinderen je aangetrokken wordt en welke afstoten, daar zie je jezelf.’ God wat hou ik van mijn opleiding. Waar heb je dit soort gesprekken? En wat gebeurt er als iemand hier niet over kan praten? Iedereen kent de voorbeelden, de meningen, de vooroordelen. Wat als ik er niet over had kunnen praten? Zouden mijn gedachten en gevoelens een eigen leven kunnen zijn gaan leiden? Zou ik ooit over zijn gegaan op handelen? Wat als ik kinderen had gehad, zou ik ze wat aangedaan hebben? Het was jaren mijn grootste angst, ik zal het nooit weten.
Ik leer over onderwerpen waar de wereld het niet over wil hebben. Als ik een keuze had, ik liever ook niet. Maar eigenlijk heeft niemand een keuze! Seks tussen een volwassene en een kind is namelijk niet privé. Dat is geen individueel probleem, het is een probleem van de hele samenleving. De wereld wil het echte antwoord alleen niet horen. Want dan moeten we erkennen dat pedofilie niet zo’n ver van ons bed show is; er een hele onontdekte belevingswereld achter schuilgaat; en het gewoon over jou en mij kan gaan.
Een duivelse verbinding
Ik had een verwarrende relatie tussen een schokkende ervaring en seksualiteit. Het is een duivelse verbinding. Ik leefde mijn misbruik uit in de wereld, op zoek naar heling kreeg ik herhaling. Dat is geen ziekte, ik had iets onder ogen te komen. Waarbij het eerste moment van seksueel misbruik een belangrijke is. Vanaf daar ging ik anders denken, kijken, voelen en handelen. Ik ging een leven leiden wat niet van mij was. De lijn tussen dader en slachtoffer is flinterdun, zo ervaarde ik. Veertig jaar lang.
Een willekeurige dag in mijn opleiding werd een willekeurige dag die ik nooit zou vergeten. In een sessie ging ik terug naar het ‘niet weten.’ Ik ging terug naar waar ik mezelf ooit verloren had. Ongeveer twee jaar jong, dat wist ik al. ‘Hoe jonger, hoe moeilijker bij te komen,’ hoor ik mijn opleider nog zeggen. Maar we kwamen er. Ook al zat dat moment niet in mijn bewustzijn en had mijn brein het verdrongen, mijn lichaam wist het. Ik ging terug naar toen ik nog geen taal had, toch had ik er een gesprek. God wat was ik jong. Nog veel te jong. De geroofde onschuld was bijna te ondragelijk om onder ogen te komen en ik zag hoe ik mezelf voor dood had achtergelaten als schrijnend gevolg. Het was één van mijn meest intense sessies ooit in mijn leven. Ik vond mijn verloren kind terug….
Foto: Evi ♥
DE RODE LOPER
Samen met mijn vriendin en collega Mascha van Reenen organiseer ik het event DE RODE LOPER. Hét event over de seksuele schade na seksueel misbruik. Dit event is voor iedereen die direct of indirect met seksueel misbruik te maken heeft (gehad). Voor hulpverleners en coaches is deze dag een must. De try-out in dit najaar is al vol geboekt, maar meld je vooral aan via onderstaande website voor ons volgende event in 2023.
